Middelengebruik bij migranten: een casestudy van Iraniërs in België.

In eerste instantie zal dit onderzoek de aard en de omvang van middelengebruik bij vluchtelingen bestuderen. Daarnaast zullen we de patronen van middelengebruik plaatsen in een theoretisch model dat uitgaat van de dynamische en dialectische interactie tussen subject en socio-culturele context. Ten derde willen we de resultaten die uit dit onderzoek voortvloeien, aanwenden om de mogelijkheden ter voorkoming van problematisch middelengebruik inventariseren. Hiermee samenhangend zal tevens gezocht worden naar doelmatige interventiemethoden.

We hebben één welgedefinieerde groep geselecteerd uit de totale populatie van migranten in België. We hebben voor ‘Iraniërs’ gekozen, o.a. omwille van de bijzondere drugssituatie in Iran, gezien hun hoge vertegenwoordiging binnen de laagdrempelige drughulpverlening en naar aanleiding van positieve ervaringen tijdens voorbereidende interviews met vluchtelingen van allerlei nationaliteiten.

Er zijn verschillen in gebruik merkbaar tussen de vluchtelingen die een sinds de jaren 80 of 90 in België verblijven en zij die rond het jaar 2000 zijn aangekomen. Verschillende omgevingsfactoren lijken hier een rol te spelen.

Een eerste belangrijke omgevingsfactor is de manier waarop de tweede golf vluchtelingen in België worden ontvangen. Middelengebruik en vooral opiumgebruik kunnen dan worden gezien als een soort tegenreactie. Zij gaan zich aldus afzetten tegen de maatschappij die hen niet wil, waarbij het gebruik van een typisch Perzisch product centraal gaat staan. Ook van belang zijn de verkrijgbaarheid van middelen in België, de formele en informele controlesystemen in het Westen en de Westerse culturele recepten rond middelengebruik.